De rollercoaster waar ik niet op zat te wachten

Long time no see. Wat een periode heb ik achter de rug. Sinds de kerstvakantie heb ik niks meer geschreven, gedeeld of van me laten horen. En man, man, man wat is er veel gebeurd. Laten we maar bij het begin beginnen.

18 t/m 20 januari heb ik mijn eerste examens uitgevoerd op de afdeling. 3 dagen lang ben ik aan de slag gegaan en heb ik laten zien wat ik in huis heb. En wat ging dat goed! De verslagen achteraf kostten wat moeite, maar ook deze heb ik prima afgerond. Een aantal weken later, op 8 februari, volgde het beoordelingsgesprek. Hierin heb ik verantwoord hoe ik gewerkt heb en de ruimte gekregen om mijn verslagen toe te lichten. And all was well.

9 februari volgde een extra evaluatie. Omdat ik niet fysiek op de afdeling was bij de beoordeling de 8e (vanwege de hevige sneeuwval), was dit een fijne terugkoppeling. Hierin zijn nieuwe aandachtspunten opgesteld en is er een plan gemaakt voor de komende periode. Het grootste punt waar ik mee aan de slag ging, was het laten horen van meer kennis. Mijn patiëntenaantal ging daarom terug naar 2, in plaats van 4, zodat ik de ruimte had om me te verdiepen. Helaas volgde in de dagen hierna een aantal minder leuke gesprekken, waarin benoemd werd dat ik weinig verbetering liet zien. Na de nieuwe feedback, was ik op zoek naar een nieuwe werkwijze. Deze kon ik me in twee dagen nog niet eigen gemaakt hebben, waardoor de feedback in mijn ogen iets te snel negatief werd opgepakt. And it all went downhill from here.

Na de carnavalsvakantie ben ik als een speer, heel hard, aan de slag gegaan met de feedback die ik kreeg. Geregeld kreeg ik te horen dat het zo goed te zien was dat ik de feedback had opgepakt. Maar de sfeer leek al te zijn omgeslagen voor ik het zelf door had. Ik liep op mijn tenen, voelde me bekeken en had constant het gevoel dat er over me gepraat werd. Omdat ik bevestiging kreeg dat ik goed bezig was, probeerde ik dit gevoel te negeren. Ik ging lekker, mijn begeleiders waren tevreden (dacht ik). Ik gaf vaker aan te willen uitbreiden in patiënten, zodat ik van 2 weer naar 3 of 4 zou gaan, met oog op mijn coördinatie examen, waarbij ik zorg zou moeten dragen voor 4 patiënten. Ik kreeg te horen dat ik hier beter nog even mee kon wachten en dat ik me hier niet te veel op moest focussen.

Tussendoor had ik een meeloopdag gepland in het Radboud UMC, op afdeling traumachirugie. Dit beviel echt supergoed! Niet lang na de meeloopdag kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek.

Helaas kreeg ik na 4 weken (met carnavalsvakantie ertussen) te horen dat ik mijn stage niet door kon zetten op de afdeling. De voortgang ging te langzaam, ik had mijn patiëntenaantal nog niet uitgebreid en ik leek te weinig overzicht te hebben op de afdeling. Mijn wereld brokkelde langzaam af, mijn sollicitatie zag ik als sneeuw voor de zon verdwijnen en voelde al aankomen dat in een verlenging zou krijgen van de opleiding. Ik keek er zo naar uit om alles af te sluiten en had door de meeloopdag en uitnodiging voor het gesprek nieuwe motivatie gevonden om er voor de volle 150% voor te gaan.

Na het verwerken van de eerste schok heb ik contact opgenomen met het Radboud UMC, waarvan ik te horen kreeg dat mijn gesprek wel door kon gaan. Vol enthousiasme en goede moed ben ik het gesprek in gegaan en heb ik aan het begin van deze maand te horen gekregen dat ik mijn stage hier mag voortzetten, met in het vooruitzicht dat ik ook kan blijven werken na het behalen van mijn laatste examenonderdelen. Hier mag ik 12 april starten.

Na deze hectische periode, die ik heb ervaren als een hele heftige achtbaan, komt nu alles weer op zijn pootjes terecht. Waar ik in eerste instantie dacht dat mijn leven uitgesteld ging worden, gaat nu alles veel sneller dan verwacht. En zo komt uiteindelijk toch alles weer goed.

Ik heb nu dan ook genoeg te doen om me voor te bereiden op de rest van mijn leven (voor nu). Stagevoorbereidingen zijn weer in volle gang en vol (gezonde) spanning stort ik me dadelijk weer op het werk en de examens die er nu aankomen. Uiteindelijk kom ik waar ik wil zijn en dat is nu het belangrijkste.

Mogelijk tot snel, bedankt voor het lezen,

Xx Zoë