What even is rust?

Ik heb een tijdje niks van me laten horen. Het is druk geweest. De afdeling is geen "normale" afdeling meer en ik heb de tijd nodig om mijn verslagen bij te houden. Het kost me meer moeite om me te focussen op het schrijven van mijn verslag en ik merk dat mijn uitstelgedrag weer langzaam terug aan het komen is. Nu stel ik niet alleen de dingen uit die ik moet doen, cq reflectieverslagen en mijn zelf-gestelde deadlines, maar ook de dingen die ik normaal leuk vind om te doen, schrijven, andere hobby's.

De dagen zijn kort, het zonlicht laat lang op zich wachten en duikt ook gauw weer onder in het westen. Het is donker als ik op de fiets stap om naar stage te gaan en het is donker als ik in de bus stap om weer naar huis toe te gaan. De drukte op de afdeling, de druk die ik soms ervaar rondom mijn verslagen en deze donkere dagen dragen niet bij aan mijn gemoedstoestand. Ik ben moe, wil liever niet te veel doen en kan me er thuis moeilijk toe zetten om nog iets te doen. De dagen die ik vrij heb van stage zijn dan ook vaak super onproductief, waardoor ik me ook nog eens nutteloos voel.

Mezelf wijs blijven maken dat ik misschien "gewoon toe ben aan vakantie" lost niks op. Ik moet even doorpakken en deze laatste dagen voor de vakantie slim indelen. Ik heb mijn achterstand in reflecties al bijgewerkt en ik hoef voor de vakantie geen opdrachten meer in te leveren. Pas als mijn allerlaatste reflectie van 2020 opgestuurd is naar de mensen die hem lezen moeten heb ik de rust om te genieten van mijn vakantie. Tot die tijd blijf ik mezelf verwijten dat ik mijn tijd beter in had moeten delen als er weer een dag voorbij is zonder dat ik iets gedaan heb.

Nadat ik een paar diensten heb kunnen werken op de gewone Orthopedie afdeling in het ziekenhuis, heb ik mijn drive een beetje teruggevonden. Door mijn lichte achterstand in verslagen en de vele uren op de cohortafdeling, zat ik er een beetje doorheen. Mijn enthousiasme kwam weer terug en ik ging als een speer op de afdeling. Toen pas merkte ik hoe erg ik het had gemist om "gewoon" te werken. Om te weten wat je kan verwachten van je patiënten en om bijna zeker te weten dat er niemand doodgaat in je dienst. Die zekerheid heb je niet op de cohortafdeling. Ieder moment kan het de verkeerde kant op gaan met je patiënten. Toen pas wist ik dat ik die zekerheid zo gemist had. Mijn achterstand was weggewerkt, mijn focus kwam terug en die dingen die ik op de cohortafdeling niet goed durfde te doen, door onzekerheid in mezelf, gingen hier als vanzelf.

Eenmaal terug op de cohortafdeling, mijn laatste dienst voor de vakantie, had ik meer zelfvertrouwen. Ik wist weer hoe het was om het wel allemaal goed te doen en dat het niet erg is om fouten te maken. Ik heb in deze dienst ook laten controleren hoe ik ervoor sta voor mijn examen na de kerstvakantie. Met een paar kleine aandachtspunten voor na de vakantie, kan ik nu 2 weken genieten van Kerst en Oud & Nieuw. Hoewel dit misschien nog een opgave wordt met de hele lockdown, vind ik het wel fijn om even niks te "moeten".

Goed, ik ben nu echt 'Out of office',

Xx Zoë